Afscheid van de meester

'Blokken bouwen, blokken bouwen...'

Wie zo kennis gemaakt heeft met het vak Kleuteropvoeding, wist in eerste instantie niet wat hem of haar overkwam.  Zijn we niet op de universiteit aangekomen, juist om het samen zingen van kinderachtige liedjes achter ons te laten, en ons te gaan verdiepen in bloedserieuze materie en droge theorieën? Is het niet daarvoor dat we getekend hebben?

Dat we leerden inzien dat blokken bouwen aan het fundament van onze opleiding raakt, en dat theorieën ook hun grenzen hebben, dat we zelfs deze grenzen mochten bevragen en er even vlotjes mochten overspringen als Fran over de bok gaat, hebben we te danken aan Professor Spoelders. Hij  was het die met harde hand en met een bokaal vol kleurige visjes, met strenge rechtvaardigheid én met een kwinkslag, - maar nooit zonder een kopje koffie – studenten uit alle hoeken van het land, maar toch vooral de West-Vlamingen onder ons, schrik wist aan te jagen, en hij was het die een luisterend oor over had voor onzinnige stageprojecten en nog veel minder zin houdende thesisonderwerpen. Om ze dan even begrijpend de grond in te boren, dat dan weer wel.

Van Professor Spoelders leerden we dat Antwerpen ‘t stad is, en de rest parking, dat Interculturele Pedagogiek als vak op net zoveel slaat als buitenlandse ouders die gedwongen Nederlands met hun kinderen praten, en dat de vakgroep Onderwijskunde maar beter ver uit de buurt blijft, het liefst helemaal aan de overkant van de straat. 

Maar hij bracht ons ook de liefde voor het vak bij, en getuigde daarbij van zoveel passie en enthousiasme dat het moeilijk werd hem hier in niet te volgen.  En zo namen we tijdens de eerste stage geheel onervaren een volledige kleuterklas op sleeptouw, om in de jaren daarna te vertrekken naar Vietnam en naar Cuba, naar Suriname, naar Bolivia en – voor de échte waaghalzen onder ons – zelfs naar Brussel.  

Zo leerden we vanzelfsprekendheden bevragen en kritiek uiten, niet in het minst op onze eigen argumenten, en kregen we er persoonlijkheidsvorming voor niets bij. 

Zo kwamen we de legendarische gebouwen aan de Dunantlaan binnen als studentjes en verlieten we ze als pedagogen, ook al is het nog steeds voor niemand echt duidelijk wat dat precies betekent.

Spoelders, of Spoelie voor zijn teerbeminde studenten, werd voor ons les na les en jaar na jaar meer dan een professor in wiens gunsten we probeerden te vallen en wiens oordeel we vreesden, hij werd een mentor en een pedagogisch ijkpunt, en bovenal een voorbeeld voor ons allen. Terugdenken aan de pedagogiek zonder aan Prof. Spoelders te denken is een onmogelijke opdracht geworden, en we danken hem daarvoor.

Mocht u zich ooit afvragen wat er van ons geworden is, hoe we in het leven zijn komen te staan en welke wegen we kozen te bewandelen, bedenk dan dat u ons geen betere basis, geen betere bril om naar de wereld te kijken en geen betere manier om ze te bevragen had kunnen geven, en laat deze gedachte dan los. Want niets is zo onvoorspelbaar als een student, en maar goed ook. 

Lady Bird